این نامه نوشته ی شهیده راضیه کشاورز است که در پست قبل باهاش آشنا شدیم.

راضیه در 13 سالگی به امام زمان اینگونه نامه نوشته بود :

نشانش گیرنده : کوچه ی انتطار ؛ پلاک یا مهدی _عجل الله تعالی فرجه_  !

نمی دانم کجایی یا مهدی (عج) شاید در دلم باشی، یا شاید من از تو دورم .

بنام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام من به یوسف گمگشته ی حضرت زهرا _سلام الله علیها_ و گل خوشبوی گلستان انتطار .

ای دریای بیکران ، آفتاب روشنی بخش زندگی من ، که تلأتو چشمانت همانند خورشید صبحدم

ازدرون پنجره های دلم عبور می کند و دل تاریک و سیاه مرا نورانی می کند . توکلید درِ تنهایی من !

من تورا محتاجم . بیا ای انتظار شب های بی پایان ، بیا ای الهه ی نازمن ، که من از نبودن توهیچ و پوچم .

بیا و مرا صدا کن ، دست هایم را بگیر و بلند کن مرا . مرا با خود به دشتِ پرگلِ اقاقی ها ببر .

بیا و قدم های مبارکت را روی چشمانم بگزار . صدایم کن و زمزمه ی دل نواز صدایت را در گوش هایم

گذرا کن .

من فدای صدایت باشم . چشمان انتظار کشیده من هر جمعه به یادت اشک می ریزند و پاهایم سست می شوند تا به مهدیه ی نزدیک خانه مان روم و اشک هایم هرجمعه صفحات دعای ندبه را خیس می کند .

من آنها را جلو پنجره اتاقم می گذارم تا بخار شود و به دیدار خدا برود . به امید روزی که شمشیرم

باشما بایارود و بر سر دشمنان فروز آید .

یا مهدی ادرکنی عجل علی ظهورک دوستدار عاشقانه شما راضیه کشاورز .