در مسیر هایی که با ماشین با آقا مهدی(باکری)به جاهای مختلف می رفتیم،ایشان همیشه نکات ریز ومهمی را به من گوشزد می کرد که هنوز هم سعی می کنم به آنها عمل کنم.چون بعضی از این صحبت ها صرفاً مخصوص جنگ وزمان جنگ نبود بلکه بیشتر اخلاقی ومربوط به تمام دوران یک انسان می شد.

یک روز در جریان همین مسیرها،ایشان به من گفت:«می خوای یه فرمولی را بهت بگم که بفهمی که کاری که می کنی برای خداست یا نه؟»با خودم گفتم:«یعنی چه؟چطور میشه آدم توجنگ بیاد ومجروحم بشه واین همه درد وزجر وبی کسی رو تحمل کنه،بعد هم کارش برای خدا نباشه؟»برایم جالب بود که آقا مهدی چه می گوید.از طرفی هم ترسیدم نکند آقا مهدی چیزی از من دیده باشد.گفتم:«آقا مهدی،فکر می کنی کار ما برای خدا نیست؟»گفت:«نه،اصلاً منظورم به شما نیست،فقط می خوام یه فرمولی را بهت یاد بدم که در هر زمانی بتونی کار خودت را بسنجی.»بعد ادامه داد:«اگر یک زمان تونستی از جیب خودت یه مبلغی را در راه خدا انفاق کنی،اون موقع این جهادت برای خداست،چون انفاق مال سخت تر از ایثار جان است.»